IF YOU CAN,LISTEN THAT 'TILL THE END

                                                THE MOB RULES BLACK SABBATH

Μάικλ Τζάκσον

Ο Μάικλ Τζόζεφ Τζάκσον (29 Αυγούστου 1958 - 25 Ιουνίου 2009) Αμερικανός μουσικός ήταν τραγουδιστής, χορευτής, συνθέτης και παραγωγός. Θεωρείται μια από τις μεγαλύτερες προσωπικότητες στην ιστορία της μουσικής και του θεάματος. Είναι ευρέως γνωστός ως «Βασιλιάς της Ποπ». Τιμήθηκε μεταξύ άλλων μετά θάνατον με Βραβείο Γκράμι για το σύνολο της προσφοράς του.

Γεννήθηκε στο Γκάρι της Ιντιάνα στις 29 Αυγούστου το 1958. Άρχισε τη σταδιοδρομία του ως τραγουδιστής της Motown με το συγκρότημα The Jackson 5(αποτελούμενο από τα αδέλφια Jackson), στα τέλη της δεκαετίας του 1960 και στις αρχές της επόμενης δεκαετίας. Ενώ ήταν ακόμη μέλος των The Jackson 5, το 1971 ξεκίνησε τις πρώτες σόλο ηχογραφήσεις του στην ίδια εταιρία. Το 1975 το συγκρότημα αποχώρησε από τη Motown και εντάχθηκε στο δυναμικό της Epic αλλάζοντας το όνομα σε The Jacksons. Ο Τζάκσον άρχισε ουσιαστικά τη σόλο σταδιοδρομία του το 1979 με τον δίσκο Off the Wall(τυπικά αποχώρησε από τους The Jacksons το 1987). Από τότε, είναι ένας από τους πιο επιτυχημένους εμπορικά καλλιτέχνες στην ιστορία της μαύρης μουσικής και ένας από τους πιο επιτυχημένους σόλο καλλιτέχνες συνολικά στην ιστορία της μουσικής.

Ο δίσκος Thriller, που κυκλοφόρησε στις 30 Νοεμβρίου του 1982, κατέκτησε τον τίτλο του πρώτου σε πωλήσεις δίσκου στην ιστορία, και παραμένει έως σήμερα το άλμπουμ με τις μεγαλύτερες πωλήσεις όλων των εποχών, έχοντας πουλήσει 105 εκατομμύρια αντίτυπα παγκοσμίως σύμφωνα με το Guinness World Records.^[2] Έμεινε στην κορυφή του Billboard album chart για 37 εβδομάδες, κέρδισε 8 βραβεία Grammy και 7 τραγούδια του ανέβηκαν στο Τop#10. Εκτός από τα άλμπουμ του, ο Τζάκσον κατέχει επίσης 13 τραγούδια στα 100 δημοφιλέστερα τραγούδια του περιοδικού Billboard, συμπεριλαμβανόμενων των «Don't Stop 'Til You Get Enough», «Rock With You», «Billie Jean», και «Beat It» καθώς και επιπλέον τέσσερα τραγούδια με τους Jackson 5. Οι ιδιαίτερες χορευτικές του κινήσεις, οι ταινίες μικρού μήκους, και η ποπ εμφάνισή του έχουν εμπνεύσει και επηρεάσει πολλούς σημερινούς τραγουδιστές, όπως οι Usher, Britney Spears, Beyoncé Knowles, Omarion και Justin Timberlake μεταξύ άλλων.

Από το 1993 και έπειτα, η προσωπική ζωή του Τζάκσον απασχόλησε τα μέσα μαζικής ενημέρωσης και ειδικότερα μια δικαστική διαμάχη βάσει κατηγοριών εναντίον του για σεξουαλική παρενόχληση και σεξουαλική κακοποίηση παιδιών, η οποία οδήγησε τελικά σε αθώωσή του και για τις 11 κατηγορίες που το απαγγέλθηκαν το 2005.

Στις 25 Ιουνίου 2009 ο Τζάκσον έχασε τις αισθήσεις του στην πολυτελή κατοικία που νοίκιαζε στον αριθμό 100 της οδού North Carolwood Drive, στην περιοχή Holmby Hills του Λος Άντζελες. Οι προσπάθειες ανάνηψης του προσωπικού του ιατρού Kόναρντ Μάρεϊ απέβησαν άκαρπες. Η πυροσβεστική υπηρεσία του Λος Άντζελες έλαβε επείγουσα κλήση στις 12.22 π.μ.(UTC), ενώ έφτασε στο σημείο τρία (3) λεπτά αργότερα. Αναφέρθηκε ότι δεν ανέπνεε και εφαρμόστηκε καρδιοαναπνευστική ανάνηψη. Οι προσπάθειες ανάνηψης συνεχίσθηκαν κατά τη μεταφορά του στο Ιατρικό Κέντρο Ronald Reagan του Πανεπιστημίου του Λος Άντζελες και για μία ώρα μετά την άφιξή του εκεί, στις 1.13 π.μ. Κηρύχθηκε νεκρός στις 2.26 π.μ. (τοπική ώρα).

Η είδηση του θανάτου του έκανε το γύρο του κόσμου μέσα σε λίγα λεπτά και προκάλεσε ραγδαία αύξηση της κυκλοφορίας στο Διαδίκτυο και ακόμα και κατάρρευση γνωστών μηχανών αναζήτησης.^[5] Η υγεία του Τζάκσον τον τελευταίο καιρό ήταν επιβαρυμένη και επίσης ήταν εθισμένος σε παυσίπονα φάρμακα.^[6] Ο θάνατος του προκλήθηκε από οξεία δηλητηρίαση μετά τη λήψη ισχυρού αναισθητικού, ηρεμιστικού καθώς και άλλων φαρμάκων^[7]. Η κηδεία του "Βασιλιά της Ποπ" έγινε στις 07/07/2009, ημέρα Τετάρτη, και συγκεκριμένα στις 8:00 πμ ώρα Αμερικής, 6:00 μμ ώρα Ελλάδος, στο κοιμητήριο του Φόρεστ Λόουν, ενώ η δημόσια επιμνημόσυνη τελετή πραγματοποιήθηκε 2 ώρες αργότερα στο Staples Center, γήπεδο της ομάδας μπάσκετ του Λος Άντζελες, LA Lakers, την οποία παρακολούθησαν σχεδόν 3 δισεκατομμύρια τηλεθεατές απ' όλο τον κόσμο.

Στις 7 Νοεμβρίου 2011 ο προσωπικός γιατρός του Τζάκσον, δρ. Κόνραντ Μάρεϊ, καταδικάστηκε σε τέσσερα χρόνια φυλάκισης για ανθρωποκτονία εξ αμελείας, αλλά θα κρατηθεί προσωρινά, μέχρι τις 29 Νοεμβρίου 2011, ημερομηνία που θα ανακοινωθεί και η ποινή του. Σύμφωνα με την επίσημη απόφαση του δικαστηρίου, ο γιατρός Μάρει, καταδικάζεται στο μέγιστο δυνατό, δηλαδή σε τέσσερα χρόνια φυλάκισης χωρίς αναστολή

                                         TRIBUTE TO A LEGEND

O Ρόνι Τζέιμς Ντίο ή Ρόνι Ντίο ή Ντίο (Ronnie James Dio, 10 Ιουλίου 1942 – 16 Μαΐου 2010) ήταν Αμερικανός τραγουδιστής και δημιουργός της Heavy Metal μουσικής. Έδρασε με τα συγκροτήματα των Elf, Rainbow, Black Sabbath, Heaven & Hell καθώς και με το προσωπικό του σχήμα, τους Dio. Στις λοιπές μουσικές του συμμετοχές, περιλαμβάνεται επίσης η φιλανθρωπική κίνηση Hear 'n Aid. Έχει παγκοσμίως χαρακτηριστεί ως εκ των δυναμικότερων τραγουδιστών της Heavy Metal μουσικής, αναγνωρισμένος για τη μεστή φωνή του καθώς και για το ότι κατέστησε λαοφιλέστερη τη χειρονομία "devil's horns" στην κουλτούρα του συγκεκριμένου μουσικού είδους. Μια από τις τελευταίες του συνεργασίες ήταν εκείνη με τα αρχικά μέλη των Black Sabbath, Tony Iommi, Geezer Butler, και Vinny Appice, υπό το όνομα Heaven & Hell, της οποίας το πρώτο και μοναδικό στούντιο άλμπουμ ήταν το The Devil You Know , το οποίο κυκλοφόρησε στις 28 Απριλίου του 2009.Ο Ντίο, έφυγε από τη ζωή στις 16 Μαΐου του 2010, χάνοντας τη μάχη με τον καρκίνο στομάχου.

O Ρόνι Τζέιμς Ντίο (επίσημο όνομα Ρόναλντ Τζέιμς Πανταβόνα) γεννήθηκε στο Πόρτσμουθ του Νιού Χάμσαϊρ των Ηνωμένων Πολιτειών, και ήταν το μοναδικό παιδί μιας Ιταλικής οικογένειας η οποία διέμεινε εκεί έως την μετακόμισή τους στο Κόρτλαντ της Νέας Υόρκης κατά τα πρώτα χρόνια της ζωής του. Οι γονείς του τον γαλούχησαν με τις αρχές της Ρωμαιοκαθολικής εκκλησίας, γεγονός το οποίο τον δυσαρεστούσε.

Αρχικά, παιδί ακόμα, ο Ντίο ασχολήθηκε με την τρομπέτα, όπως επίσης ηχογράφησε αρκετά τραγούδια με διάφορα μουσικά σχήματα της ροκαμπίλι. Η επίσημη μουσική πορεία του ξεκίνησε ήδη στα γυμνασιακά του χρόνια, όταν το 1957 προσχώρησε, αρχικά ως μπασίστας, στους The Vegas Kings από τη Νέα Υόρκη, οι οποίοι συν αποτελούταν από τους Μπίλι Ντε Γούλφ στο τραγούδι, Νικ Πάντας στην κιθάρα, Τομ Ρότζερς στα ντραμς και Τζακ Μασκί στο σαξόφωνο. Το συγκρότημα σύντομα μετονομάστηκε σε Ronnie and the Rumblers και το 1958, άλλαξε ξανά το όνομά του σε Ronnie and the Redcaps, παράλληλα με αλλαγές στο δυναμικό του. Έτσι, ο Πανταβόνα αντικατέστησε τον Ντε Γουόλφ στη θέση του τραγουδιστή, ο Μασκί αποχώρησε από το σχήμα και ένας καινούργιος κιθαρίστας, ο Ντικ Μπότοφ, προσχώρησε στη σύνθεση. Με αυτήν την καινούργια σύνθεση και όνομα κυκλοφόρησαν δύο σιγκλς: το 1958, το 7 ιντσών "Lover" μέσω της δισκογραφικής εταιρίας Reb Records και το 1961, μέσω της Seneca, το 'An Angel Is Missing' (S 178-102, USA). Στην πρώτη πλευρά του "Lover" ακούγεται το ομώνυμο κομμάτι στο οποίο τραγουδάει ακόμη ο Billy DeWolfe, ο προκάτοχος του Πανταβόνα, ενώ η φωνή του τελευταίου μπορεί να ακουστεί ξεκάθαρα στο υπόβαθρο. Η δεύτερη πλευρά φέρει το τραγούδι 'Conquest', ορχηστρικό, στο ύφος των Ventures, με τον ίδιο στην τρομπέτα. Το 'An Angel Is Missing' παρουσιάζει το ομώνυμο τραγούδι στην πρώτη πλευρά ενώ στη δεύτερη υπάρχει το 'What'd I Say. Και στα δύο τραγουδάει, επίσημα στη θέση του τραγουδιστή πλέον, ο Ντίο ο οποίος έκτοτε υιοθέτησε το παρωνύμιο αυτό ως αναφορά στο μέλος της Ιταλικής μαφίας Τζόνι Ντίο,^[6] και το χρησιμοποίησε για πρώτη φορά επαγγελματικά σ' αυτή, τη δεύτερη single κυκλοφορία του συγκροτήματος. Την ίδια χρονιά, το συγκρότημα άλλαξε το όνομά του ξανά σε Ronnie Dio and the Prophets. Η συγκεκριμένη σύνθεση διήρκεσε αρκετά και κυκλοφόρησε πλειάδα σινγκλς καθώς και ένα ολοκληρωμένο άλμπουμ. Κάποιες πηγές αναφέρουν το Ντίο ως τον αποκλειστικό δημιουργό των τραγουδιών σε κάποια εκ των σινγκλς, ισχυρισμούς τους οποίους όμως ο ίδιος έχει διαψεύσει, αναφέροντας ότι η παραγωγική διαδικασία των σινγκλς υπήρξε αποτέλεσμα των μελών του σχήματος.

Το συγκρότημα των Ronnie Dio and the Prophets διαλύθηκε το 1967, ο Ντίο όμως, μαζί με τον κιθαρίστα τους, Nick Pantas, δημιούργησαν ένα καινούργιο, με το όνομα Electric Elves το οποίο το 1969 σμίκρυναν σε Ελφ (Elf). Εκείνη την εποχή, με αυτό το σχήμα, άνοιγαν τις συναυλίες των Deep Purple Οι φωνητικές δυνατότητες του Ντίο έτυχαν της προσεκτικής παρατήρησης του κιθαρίστα των Deep Purple, Ρίτσι Μπλάκμορ και όταν εκείνος αποχώρησε από τους τελευταίους, προσέλαβε το Ντίο και άλλα μέλη των Ελφ, σχηματίζοντας τους Rainbow. Το σχήμα αυτό θα κυκλοφορήσει το 1975 τον πρώτο δίσκο του, "Ritchie Blackmore's Rainbow". Ο Ντίο ηχογράφησε σε 3 ακόμη δίσκους με τους Rainbow και έπειτα αποχώρησε λόγω μουσικών διαφορών με τον Ρίτσι Μπλάκμουρ ο οποίος απέβλεπε την πορεία της μπάντας προς εμπορικότερες κατευθύνσεις.

Το 1974, Ο Ντίο εμφανίστηκε ερμηνευτικά στο βρετανικό single "Love is All", από το άλμπουμ του Ρότζερ Γκλόβερ, μπασίστα των Deep Purple The Butterfly Ball and the Grasshopper's Feastόπως επίσης συνεισέφερε φωνητικά σε άλλα δύο τραγούδια, στα "Homeward" και "Sitting in a Dream" featured. Στον ίδιο δίσκο επίσης εμφανίζονται δύο καλλιτέχνες που έχουν και αυτοί κατά καιρούς συμμετάσχει στη σύνθεση των Deep Purple, οι Γκλεν Χιούζ και Ντέιβιντ Κάβερντέιλ.

Το 1979, έπειτα από την αποχώρηση του από τους Rainbow, ο Ντίο προσχωρεί στους Black Sabbath αντικαθιστώντας τον Όζι Όζμπουρν. Το συγκρότημα κυκλοφόρησε τον επιτυχημένο εμπορικά δίσκο Heaven and Hell, με τον οποίο επανέκαμψε την καλλιτεχνική του πορεία. Είναι η περίοδος της συμμετοχής του στους Black Sabbath που ο Ντίο έκανε δημοφιλή ανά τους οπαδούς της metalμουσικής τη χειρονομία "devil's horns". Ο ίδιος αναφέρει ότι η γιαγιά τους συνήθιζε να χρησιμοποιεί αυτή τη χειρονομία για να αποδιώξει το "κακό μάτι", δεισιδαιμονία αρκετά διαδεδομένη σε προληπτικούς γηραιότερους της Νότιας Ιταλίας. Τα "κέρατα" (horns) φέρονται να χρησιμοποιούνται τόσο για να τρομάξουν όσο και για να μεταβιβάσουν το "κακό μάτι" σε κάποιον. Ο Ντίο δεν ήταν ο πρώτος που χρησιμοποίησε αυτή τη χειρονομία καθώς το συγκρότημα των Coven προέβη σ' αυτήν την πρακτική τόσο στη δισκογραφική της πορεία όσο και στη συναυλιακή της δραστηριότητα, ήδη από το 1968. Οι Parliament-Funkadelic, επίσης έχουν πράξει ομοίως όμως φαίνεται σε πολλές προωθητικές φωτογραφήσεις τους, εικαστικό περιεχόμενο των δίσκων τους, όσο και σε συναυλίες τους στη δεκαετία του 70'. Το 1992, ο Ντίο επιστρέφει για ενα σύντομο χρονικό διάστημα στους Black Sabbath για τις ανάγκες της ηχογράφησης του δίσκου τους Dehumanizer ο οποίος συμπεριλήφθηκε στο Top 40 του Ηνωμένου Βασιλείου και έφτασε στην 44ή θέση του Billboard 200.

To 1980, ο Ντίο ερμήνευσε στα τραγούδια "To Live for the King" και "Mask of the Great Deceiver" στον προσωπικό δίσκο του Κέρρυ Λίβγκρεν Seeds of Change . Η συμμετοχή του αυτή αμφισβητήθηκε έντονα από τους χριστιανούς οπαδούς του Λίβγκρεν, καθώς ο ίδιος όπως και οι συνεργάτες του, Black Sabbath, θεωρούταν "σατανικοί" από πολλούς χριστιανούς. Ο Ντίο ανέφερε επ' αυτού ότι δεν θεωρούσε τον συγκεκριμένο δίσκο ως "Χριστιανικό" και ότι η συμμετοχή του αποτελούσε προσωπική χάρη στον Λίβγκρεν.

Το 1982 , η μίξη του ζωντανά ηχογραφημένου δίσκου των Black Sabbath Live Evil, οδήγησε το Ντίο και τον ντράμερ Βίννυ Άππις στην αποχώρηση τους από τις τάξεις του συγκροτήματος και στη δημιουργία ενός καινούργιου που θα έφερε το όνομα του τραγουδιστή.

Το 1997, ο Ντίο συμμετείχε στο δίσκο του Πατ Μπόουν Boone In a Metal Mood: No More Mr. Nice Guy, μια συλλογή διασκευών σε γνωστά heavy metal τραγούδια που αποδόθηκαν σε ύφος big band. Ο Ντίο ηχογράφησε φωνητικά συγχρόνως με την κύρια φωνή του Boone, στο τραγούδι του Ντίο Holy Diver". Το 2000, η δισκογραφική εταιρία Century Media] κυκλοφόρησε το Holy Dio: Tribute to Ronnie James Dio, έναν δίσκο με διασκευές κυρίως power metal συγκροτημάτων σε τραγούδια που έχει ερμηνεύσει ο Ντίο.

Οι Tenacious D ηχογράφησαν μια διασκευή με τον τίτλο "Dio" η οποία συμπεριλαμβάνεται στον ομώνυμο δίσκο του συγκροτήματος. Εκεί, ο τραγουδιστής τους ακούγεται να παρακινεί τον Ντίο να "περάσει τη σκυτάλη" σε αυτούς. Σύμφωνα με πληροφορίες, ο ίδιος ο Ντίο, ενέκρινε την πράξη και προσκάλεσε τους Tenacious D να εμφανιστούν στο βίντεο του τραγουδιού του "Push". Παρ' όλ' αυτά, στο τηλεοπτικό κανάλι VH1, κάποιοι, σε μια απόπειρα ερμηνείας μικρών χωρίων μιας συνέντευξής του Ντίο, έχουν εκφράσει τη δυσαρέσκειά τους στην ιδέα ότι εκείνος "περνάει τη σκυτάλη" σε κάποιους όπως οι Tenacious D που φέρονται να μην αξίζουν τέτοιας τιμής. Αν όμως ή συνέντευξη παρακολουθηθεί εξολοκλήρου, καθίσταται φανερή η χιουμοριστική διάθεση του Ντίο.

Το 2005, αποκαλύφθηκε η συμμετοχή του Ντίο στο ρόλο του Dr. X στον δίσκο Operation: Mindcrime II, των Queensrÿche, συνέχεια της ενιαίας δισκογραφικής ιστορίας του Operation: Mindcrime. Η συμμετοχή του εμφανίζεται σε προεγγεγραμένο βίντεο που δημιουργήθηκε για τις ανάγκες της επακόλουθης περιοδεία του συγκροτήματος. O Ντίο επίσης έχει εμφανιστεί συναυλιακά μαζί τους αποδίδοντας το συγκεκριμένο ρόλο, τουλάχιστον μια φορά. Και τα δύο αυτά γεγονότα περιλαμβάνονται στην DVD κυκλοφορία Mindcrime at the Moore. Τον Σεπτέμβριο του 2005, οι Dio περιόδευσαν στη Σιβηρία και στην άπω Ανατολική Ρωσία ξεκινώντας από το Καμπάροβσκ.^[7]

Τον Οκτώβριο του 2006, επιβεβαιώθηκε η συνεργασία του Ντίο με τα μέλη των Black Sabbath, Tony Iommi, Geezer Butler, καθώς και με τον ντράμερ Vinny Appice ο οποίος είχε στο παρελθόν ενταχθεί περίπου την ίδια περίοδο με το Ντίο στο συγκρότημα. Περιόδευσαν με το όνομα Heaven & Hell, τίτλος του πρώτου στουντιακού δίσκου των Black Sabbath έπειτα από την αρχική εισχώρηση του Dio στη σύνθεσή τους το 1980. Επέλεξαν το συγκεκριμένο όνομα καθώς οι Iommi και Butler ανήκουν ακόμα στην υπάρχουσα σύνθεση των Black Sabbath με τον αρχικό τους τραγουδιστή, Ozzy Osbourne, οπότε επέλεξαν διαφορετική ονομασία για την εκείνη την εκδοχή των Sabbath με το Ντίο. Το αρχικό σχέδιο προέβλεπε τη συμμετοχή στους Heaven & Hell και του αρχικού ντράμερ των Black Sabbath, Bill Ward, πρόταση όμως την οποία εκείνος απέρριψε. Κατά το 2008, το συγκρότημα ολοκλήρωσε μια παγκόσμια περιοδεία με συνολικά 98 εμφανίσεις. Το2006, ο Ντίο εμφανίστηκε στην αρχή της ταινίας Tenacious D in The Pick of Destiny υποδυόμενος τον εαυτό του για κάποιο μικρής διάρκειας πλάνο. Εκεί, ο ήρωας Lil' JB, τον οποίο υποδύεται ο Troy Gentile, είναι θυμωμένος καθώς ο πατέρας του, τον οποίο υποδύεται ο Meat Loaf, δεν του επιτρέπει να ασχοληθεί με τη ροκ μουσική, καθώς θεωρεί ότι είναι "η μουσική του διαβόλου". Έτσι, ο Lil' JB προσεύχεται σε μια αφίσα του Ντίο για βοήθεια. Τότε ο Ντίο παίρνει σάρκα και οστά και τον προτρέπει τραγουδιστά να "αφήσει αυτή την καταπιεστική γειτονιά" και να πάει στοΧόλυγουντ.

Ο Ντίο παντρεύτηκε την πρώτη σύζυγό του, Loretta Berardi (γεν. 1941), κάποια στιγμή μέσα στη δεκαετία του '60. Υιοθέτησαν έναν γιο, τον Dan Padavona (γεν. Ιούλιο 1968), ο οποίος εργάζεται στο Μπίνχαμτον, ως μετεωρολόγος στην Εθνική Μετεωρολογική Υπηρεσία της Νέας Υόρκης.^[8]

Έπειτα από το διαζύγιό του με την Berardi, ο Ντίο παντρεύτηκε την Wendy Galaxiola (γεν. 1947), η οποία ήταν και η μάνατζέρ του. Κατά τη δεκαετία του '80, συνεργαζόταν με συγκροτήματα από το Λος Άντζελες όπως οι Rough Cutt και οι Hellion. Ήταν επίσης η πρόεδρος του ιδιωτικά χρηματοδοτούμενου οργανισμού "Children of the Night", που ως έργο έχει τη διάσωση των ανήλικων Αμερικάνων και Αμερικανίδων από την πορνεία. Ο Ντίο διατήρησε το γάμο του με την Galaxiola έως και το τέλος της ζωής του.

Ο Ντίο αποφοίτησε από το τοπικό εκπαιδευτικό ίδρυμα του Κόρτλαντ το 1960. Αρκετά αργότερα, το 2004, εισήχθη τιμητικά στο Hall of Fame της σχολής.^[9]. Επίσης, στις 15 Νοεμβρίου του 1988 τιμήθηκε από την πολιτεία του Κόρτλαντ με την ονοματοδοσία μιας οδού η οποία φέρει έκτοτε το όνομά του, η Dio Way.^[10] Κατά τη διάρκεια μιας εμφάνισής τους στο Darien Lake Performing Arts Center στο Ντάριεν, κοντά στο Μπαφαλο της Νέας Υόρκης στις 18 Σεπτεμβρίου το 2007, ο Ντίο αποκάλυψε ότι είχε παρακολουθήσει μαθήματα Φαρμακευτικής στο Πανεπιστήμιο του Μπάφαλο, γεγονός που επιβεβαιώθηκε από τα αρχεία του ιδρύματος, αναφέροντας τη συμμετοχή του Ντίο κατά τα έτη 1960-1961, χωρίς την τελική αποφοίτηση του.^[11].^{[εκκρεμεί παραπομπή]} Κατά τον πρώτο έτος της φοίτησής του εκεί, σχημάτισε ένα από τα πρώτα συγκροτήματά του.^[12] Παράλληλα, του είχε προταθεί υποτροφία στο Juilliard School of Music την οποία δεν αποδέχτηκε λόγω του ενδιαφέροντός του για τη Ροκ μουσική.^[13] Πέραν του γεγονότος της αναγνώρισης του Ντίο για τη δυναμική φωνή του, ο ίδιος ισχυρίστηκε ότι ουδέποτε παρακολούθησε την οποιαδήποτε ωδική εκπαίδευση.^[5] Απέδωσε την τραγουδιστική του ικανότητά στη σωστή αναπνευστική τεχνική που έμαθε παίζοντας γαλλικό κόρνο ως παιδί. Στις 17 Ιανουαρίου του 2007, ο Ντίο εισήχθη στο Rock Walk of Fame του Guitar Center στην Sunset Boulevard του Hollywood

Στις 25 Νοεμβρίου του 2009, με την παρακάτω ανακοίνωση, η Wendy δημοσίευσε ότι διαγνώστηκε στον Ντίο καρκίνος του στομάχου:^[14]

Διαγνώστηκαν στον Ronnie, τα πρώτα στάδια του καρκίνου του στομάχου. Ξεκινάμε αμέσως θεραπεία στην Mayo Clinic. Αφού σκοτώσει κι αυτό το δράκο ο Ronnie θα επιστρέψει στη σκηνή, εκεί που ανήκει κάνοντας αυτό που αγαπάει περισσότερο, να εμφανίζεται για τους οπαδούς του. Ζήτω το ροκ εντ ρολ, ζήτω ο Ronnie James Dio. Εκφράζουμε τις ευχαριστίες μας στους φίλους και οπαδούς σε όλο τον κόσμο για τις ευγενικές ευχές τους. Το γεγονός αυτό έχει βοηθήσει πραγματικά στην βελτίωση της κατάστασής του.

Τις 14 Μαρτίου του 2010, η Wendy ανάρτησε μια διαδικτυακή ενημέρωση για την κατάστασή της υγείας του:

Βρισκόμαστε στην έβδομη χημειοθεραπεία, και τα αποτελέσματα της αξονικής τομογραφίας καθώς και της ενδοσκόπησης είναι καλά – το σώμα του κύριου όγκου έχει σμικρυνθεί σημαντικά και η συχνότητα των επισκέψεων μας στην Αντικαρκινική Κλινική του Χιούστον στο Τέξας γίνονται πλέον κάθε τρεις αντί για κάθε δύο εβδομάδες

Στις 4 Μαΐου του 2010, οι Heaven and Hell ανακοίνωσαν την ακύρωση όλων των καλοκαιρινών εμφανίσεών τους λόγω της κατάστασης της υγείας του Ντίο.^[15]

Ο Ντίο απήλθε στις 7:45 π.μ. στις 16 Μαΐου του 2010, σύμφωνα με τις επίσημες πηγές.^[16][17][18]

H Wendy ανακοίνωσε στην επίσημη ιστοσελίδα του Ντίο:^[19][20]

Σήμερα, η καρδιά μου έσπασε. Ο Ronnie έφυγε στις 7:45am στις 16 Μαΐου. Αρκετοί φίλοι και η οικογένειά του τον αποχαιρέτησαν προσωπικά πρωτού εκείνος φύγει εν ειρήνη. Ο Ronnie γνώριζε πόσο πολύ αγαπήθηκε από όλους τους. Εκτιμούμε την αγάπη και την υποστήριξη που μας δώσατε. Σας παρακαλούμε, δώστε μας λίγες μέρες ησυχίας για να ανταπεξέλθουμε σ' αυτήν την τρομερή απώλεια. Να ξέρετε ότι σας αγαπούσε όλους και ότι η μουσική του θα ζει για πάντα.                        

 Η καλλιτεχνική πορεία του Ντίο καλύπτει έξι δεκαετίες, από το 1957 έως το 2010 και έμεινε γνωστός ως μια από τις δυναμικότερες και μοναδικές φωνές στη ροκ μουσική, με συγκροτήματα όπως οι Rainbow, οι Black Sabbath καθώς και το προσωπικό του σχήμα, οι Dio. Το 2006, κατά την της ετήσια τελετή βράβευσης "Roll Of Honour" του περιοδικό Classic Rock απονεμήθηκε στον Ντίο το "Metal Guru Award". Στις 17 Ιανουαρίου του 2007, ο Ντίο εισήχθη στο Guitar Center's Rock Walk of Fame στο Χόλυγουντ. Τον Απρίλη του 2010, ο Ντίο αποκαλέστηκε ως ο "Καλύτερος Metal Τραγουδιστής" στα βραβεία Golden Gods Awards του περιοδικού Revolver.

Οι Black Sabbath (Μπλακ Σάμπαθ) μαζί με τους Ντιπ Περπλ και τους Λεντ Ζέπελιν είναι τα τρία συγκροτήματα που αποτέλεσαν τους δημιουργούς του Χαρντ Ροκ και Χέβι Μέταλ μουσικού ιδιώματος, ενώ είναι αυτοί, κυρίως, που θεωρούνται το πρώτο Χέβι Μέταλ συγκρότημα. Μέλη της μπάντας είναι ο Όζι Όσμπορν στα φωνητικά, ο Τόνι Ιόμι στην κιθάρα, ο Γκίζερ Μπάτλερ στο μπάσο και ο Μπιλ Βαρντ στα τύμπανα.

Ξεκίνησαν την άνοιξη του 1967 ως Polka Tulk και λίγο αργότερα ως Earth. Αρχικά μέλη των Μπλακ Σάμπαθ ήταν ο Όζι Όσμπορν (φωνητικά), οΤόνι Ιόμι (κιθάρα), ο Γκίζερ Μπάτλερ (μπάσο) και ο Μπιλ Γουάρντ (τύμπανα). Εικάζεται ότι υπήρξαν μέλη του συγκροτήματος ένας πιανίστας και ένας σαξοφωνίστας. Τον Αύγουστο του 1969, μετονομάζονται σε Black Sabbath επηρεασμένοι από την ομώνυμη ταινία τρόμου του Μπόρις Καρλόφ που είχε προβληθεί το 1963.

Το συγκρότημα κυκλοφόρησε το πρώτο του σινγκλ με τίτλο Evil Woman τον Ιανουάριο του 1970 μέσω της εταιρείας Φοντάνα Ρέκορντς (Fontana Records). Στις 13 Φεβρουαρίου του 1970 κυκλοφορεί το ομώνυμο ντεμπούτο-άλμπουμ του συγκροτήματος (#8 στη Βρετανία, #23 στις Η.Π.Α.) με κλασικά κομμάτια όπως το σκοτεινό ομώνυμο, το The Wizard, το N.I.B. και το The Warning. Οι Μπλακ Σάμπαθ και το άλμπουμ τους, κατακρίθηκαν από τον Τύπο της εποχής ως "σκοτεινή και πολύ θορυβώδης μπάντα". Τον Ιούνιο του ίδιου έτους, το συγκρότημα επέστρεψε στο στούντιο για να ηχογραφήσει το επόμενο άλμπουμ του. Το κομμάτι War Pigs θα έδινε αρχικά το όνομα του στο άλμπουμ, όμως η εταιρεία φοβούμενη την κοινωνική κατακραυγή λόγω του πολέμου του Βιετνάμ ζήτησε να πάρει το όνομα Paranoid, από ένα άλλο κομμάτι του δίσκου. Τον Σεπτέμβριο κυκλοφόρησε το Paranoid σε μορφή σινγκλ και έφθασε στο #4 των βρετανικών τσαρτς. Ένα μήνα αργότερα κυκλοφορεί και το ομώνυμο άλμπουμ και ανεβαίνει στο #1 στη Βρετανία και το #12 στις Η.Π.Α.. Ο εν λόγω δίσκος είναι, πλέον, εφτά φορές πλατινένιος στη Βρετανία και πέντε φορές στις Η.Π.Α.. Πέραν του κλασικού ομώνυμου τραγουδιού, το Paranoid περιείχε τα Iron Man και War Pigs, θρυλικά στις συνειδήσεις των οπαδών του χέβι μέταλ.

Τον Ιούλιο του 1971 κυκλοφορεί το τρίτο, κατά σειρά άλμπουμ τους, με τίτλο Master of Reality (#5 στη Βρετανία, #8 στις Η.Π.Α.). Κομμάτια που δημιουργούν μεγάλη εντύπωση είναι ο χέβι μέταλ ύμνος Children of the Grave και το After Forever με στίχους που αναφέρονται στην ψυχή του ανθρώπου και τη ζωή μετά θάνατον. Μετά από μία μεγάλη περιοδεία και ένα καλό διάλειμμα για το συγκρότημα, κυκλοφορεί τον Σεπτέμβριο του 1972, το Volume 4 (#8 στη Βρετανία, #13 στις Η.Π.Α.), με τα πολύ ντούμ Supernaut, Snowblind (το αρχικό όνομα του άλμπουμ) και Cornucopia.

Τον Νοέμβριο του 1973 κυκλοφορεί το πέμπτο άλμπουμ των Μπλακ Σάμπαθ με τίτλο Sabbath Bloody Sabbath (#4 στη Βρετανία, #11 στις Η.Π.Α.) και είναι το πρώτο που έλαβε θετικές κριτικές από τον Τύπο. Από τον δίσκο ξεχωρίζουν τα A National Acrobat, Sabbra Cadabra και το ομώνυμο κομμάτι. Κατά τη διάρκεια της περιοδείας τους, εμφανίστηκαν στο Καλιφόρνια Τζαμ Φέστιβαλ μαζί με τους Ντιπ Περπλ, τους Eagles, τους Μπλακ Όακ Αρκάνσας και άλλους. Τον Φεβρουάριο του επόμενου έτους ξεκίνησαν δουλειά για τον επόμενο δίσκο τους ο οποίος κυκλοφόρησε την 1 Ιουλίου του 1975 με τίτλο Sabotage (#7 στη Βρετανία, #28 στις Η.Π.Α.). Κομμάτια που ξεχωρίζουν είναι τα Symptom of the Universe και Megalomania. Την 1 Δεκεμβρίου του 1975 κυκλοφορεί η πρώτη συλλογή του συγκροτήματος με τίτλο We Sold Our Soul for Rock and Roll (#35 στη Βρετανία, #48 στις Η.Π.Α.). Τον Οκτώβριο του 1976 κυκλοφορεί το Technical Ecstasy (#13 στη Βρετανία, #51 στις Η.Π.Α.) με τα πολύ δυνατά You Won't Change Me και Rock 'n' Roll Doctor. Στην περιοδεία του συγκεκριμένου δίσκου, η οποία ξεκίνησε το Νοέμβριο του 1976, βοηθητικά συγκροτήματα στους Μπλακ Σάμπαθ ήταν οι Μπόστον και Ted Nugent στις Η.Π.Α. και οι μετέπειτα θρυλικοί AC/DC στην Ευρώπη.

Τον Οκτώβριο του 1977, ο Όζι Όσμπορν παραιτήθηκε από το συγκρότημα λόγω δύσκολων καταστάσεων που περνούσε στη ζωή του. Οι υπόλοιποι Μπλακ Σάμπαθ αποφάσισαν να τον αντικαταστήσουν με τον Ντέιβ Γουόλκερ των Σάβορι Μπράουν. Τρεις μήνες αργότερα, ο Όζι αποφάσισε να επιστρέψει στο συγκρότημα. Τον Οκτώβριο του 1978, θα κυκλοφορήσουν το μετριότερου άλμπουμ τους στη δεκαετία του '70, το Never Say Die (#12 στη Βρετανία, #69 στις Η.Π.Α.). Το σινγκλ Never Say Die έφτασε στο #21 των βρετανικών τσαρτς, το πρώτο μετά το Paranoid που κατάφερε να μπει στον βρετανικό κατάλογο επιτυχιών. Το 1979, οι Μπλακ Σάμπαθ είχαν φτάσει στο σημείο να μην μπορούν πλέον να συνυπάρξουν, κυρίως λόγω του υπερβολικού εθισμού του Όζι στα ναρκωτικά. Αποφάσισαν να τον απολύσουν και να προσλάβουν στη θέση του τον πρώην τραγουδιστή των Rainbow, Ρόνι Τζέιμς Ντίο.

Ο τελείως διαφορετικός στη φωνή από τον Όζι, Ρόνι Τζέιμς Ντίο μπήκε στο στούντιο αμέσως μετά την ένταξη του στη μπάντα το καλοκαίρι του 1979. Τον Σεπτέμβριο, ο Γκίζερ Μπάτλερ αποχώρησε για τέσσερις μήνες (προσωρινά τον αντικατέστησε ο Γιόφ Νίκολς) για να επιστρέψει τον Ιανουάριο του 1980. Τον Απρίλιο του 1980 κυκλοφορεί το Heaven and Hell (#9 στη Βρετανία, #28 στις Η.Π.Α.) με το σινγκλ Neon Knights να φτάνει στο #22 στη Βρετανία. Καλύτερα κομμάτια του δίσκου ήταν τα Neon Knights, Childen of the Sea, Heaven and Hell και Die Young. Μία ξεχωριστή περιοδεία πραγματοποιήθηκε εκείνη τη χρονιά, καθώς οι Σάμπαθ παρουσίασαν ένα φοβερό πακέτο μαζί με τους θρύλους της Χαρντ Ροκ, Blue Oyster Cult. Τον Αύγουστο του 1980 ο Μπιλ Βαρντ αποχωρεί από τους Μπλακ Σάμπαθ για λόγους υγείας και αντικαθίσταται από τον Vinny Appice. Τον Οκτώβριο του 1981 κυκλοφορεί το δεύτερο άλμπουμ του Ντίο με το συγκρότημα, το Mob Rules (#12 στη Βρετανία, #29 στις Η.Π.Α.) με τα Falling off the edge of the World και The Sign of the Southern Cross να ξεχωρίζουν. Τον Νοέμβριο του 1982, ο Ντιο αποχώρησε από τη μπάντα για να ξεκινήσει σόλο καριέρα. Την θέση του τραγουδιστή πήρε ο θρυλικός τραγουδιστής των Deep Purple, Ίαν Γκίλαν. Ένα μήνα αργότερα κυκλοφορεί το ζωντανό άλμπουμ Live Evil (#13 στη Βρετανία, #37 στις Η.Π.Α.).

Με τον Γκίλαν στα φωνητικά, οι Μπλακ Σάμπαθ θα κυκλοφορήσουν στις 7 Αυγούστου του 1983, το πολύ μέτριο Born Again (#4 στη Βρετανία, #39 στις Η.Π.Α.) με τον Μπιλ Βαρντ στα τύμπανα. Μετά την περιοδεία για την προώθηση του δίσκου, ο Ίαν Γκίλαν αποφάσισε να επιστρέψει στους Ντιπ Περπλ και στη θέση του οι υπόλοιποι Μπλακ Σάμπαθ προσέλαβαν τον άσημο Ντέιβι Ντονάτο. Απογοητευμένος με το ηχητικό αποτέλεσμα της νέας σύνθεσης, αποχωρεί από το συγκρότημα ο Γκίζερ Μπάτλερ τον Νοέμβριο του 1984 και στη θέση του ήρθε ο Ντέβι Σπιτζ, λίγους μήνες μετά την αποχώρηση και του Μπιλ Βαρντ και την ένταξη του Μπεν Μπεβάν στα ντραμς. Η αντίδραση του οδήγησε τους υπόλοιπους να προβούν σε αντικατάσταση του Ντονάτο με τον πρώην μπασίστα/τραγουδιστή των Ντιπ Περπλ, Γκλεν Χιούγκς τον Σεπτέμβριο του 1985. Η αρχική σύνθεση του γκρουπ επανενώθηκε για το φιλανθρωπικό φεστιβάλ Live Aid στις 13 Ιουλίου του 1985 για μία και μόνο εμφάνιση. Τον Φεβρουάριο του 1986 κυκλοφορεί το The Seventh Star (#27 στη Βρετανία, #78 στις Η.Π.Α.) και ένα μήνα αργότερα ο Χιούγκς αποχωρεί για να δώσει το μικρόφωνο στονΡεϊ Τζίλεν με τον οποίο θα τελειώσουν την περιοδεία για την προώθηση του τελευταίου τους δίσκου.

Στη θέση του Μπεν Μπεβάν στα ντραμς ήρθε ο Έρικ Σίνγκερ τον Σεπτέμβριο του 1985 και οι Μπλακ Σάμπαθ μπήκαν στο στούντιο για να δουλέψουν πάνω στον επόμενο δίσκο τους. Ενώ το συγκρότημα ετοίμαζε τον καινούριο δίσκο, ο Τζίλεν αποχώρησε για να δημιουργήσει τους Blue Murder και τη θέση του πήρε ο Τόνι Μάρτιν. Τον Δεκέμβριο του 1987 κυκλοφορεί το The Eternal Idol (#66 στη Βρετανία, #168 στις Η.Π.Α.). Στην περιοδεία του το συγκρότημα επισκέφτηκε για πρώτη φορά την Ελλάδα και έπαιξε στο γήπεδο της Λεωφόρου Αλεξάνδρας.

Τον Απρίλιο του 1989 κυκλοφορεί το πολύ καλό Headless Cross (#31 στη Βρετανία, #115 στις Η.Π.Α.) με τον σπουδαίο Κόζι Πάουελ στα τύμπανα. Τη θέση του μπασίστα στο συγκρότημα πήρε οΝιλ Μάρεϊ και οι Μπλακ Σάμπαθ ξεκίνησαν την περιοδεία για την προώθηση του δίσκου. Το Φεβρουάριο του επόμενου έτους η μπάντα επέστρεψε στο στούντιο για την ηχογράφηση του Tyr, το οποίο θα κυκλοφορήσει τον Αύγουστο του 1990 (#24 στη Βρετανία, #117 στις Η.Π.Α.). Τον Οκτώβριο επέστρεψε ο Βίνι Απις και τον Απρίλιο του 1991 ο Geezer Butler και ο Ρόνι Τζέιμς Ντίο επανενώνουν τις δυνάμεις τους με το συγκρότημα για να κυκλοφορήσουν το Dehumanizer, τον Ιούνιο του 1992 (#28 στη Βρετανία, #44 στις Η.Π.Α.). Στην περιοδεία για το άλμπουμ, ο Όζι Όσμπορν προσκάλεσε το συγκρότημα να ανοίξει μία συναυλία στην αμερικανική περιοδεία του. Ο Ντίο αρνήθηκε και αποχώρησε για δεύτερη φορά από τους Μπλακ Σάμπαθ. Στη θέση του, τραγούδησε οΡομπ Χάλφορντ των Τζούντας Πρίεστ ο οποίος εμφανίστηκε επί σκηνής για δύο συναυλίες στις 14 και 15 Νοεμβρίου στο Όκλαντ των Η.Π.Α., ενώ τη δεύτερη βραδιά ο Όζι εμφανίστηκε με τους υπόλοιπους για τέσσερα τραγούδια.

Την αποχώρηση του Ρόνι Τζέιμς Ντίο ακολούθησε και αυτή του Vinny Appice τον οποίο αντικατέστησε ο πρώην ντράμερ των Ρεινμπόου Μπόμπι Ροντινέλι, ενώ στα φωνητικά επανήλθε ο Τόνι Μάρτιν. Τον Ιανουάριο του 1994, κυκλοφορούν το Cross Purposes (#41 στη Βρετανία, #122 στις Η.Π.Α.), με τον Γιοφ Νίκολς στα πλήκτρα να αναγνωρίζεται πλέον ως επίσημο μέλος της μπάντας. Τον Αύγουστο του ίδιου έτους αποχωρεί ο Ροντινέλι για να αντικατασταθεί αρχικά από τον Μπιλ Βαρντ για κάποιες συναυλίες στη Νότια Αμερική, και στο τέλος της χρονιάς από τον Κόζι Πάουελ, ενώ τη θέση του αποχωρήσαντα Γκίζερ Μπάτλερ (έφυγε λόγω διαμαχών με τον Τόνι Ιόμι) πήρε για άλλη μια φορά ο Νιλ Μάρεϊ. Τον Ιούνιο του 1995 κυκλοφορούν το Forbidden (#71 στη Βρετανία, #199 στις Η.Π.Α.) και περιοδεύουν μέχρι τον Δεκέμβριο του ίδιου έτους.

Μετά το τέλος και της περιοδείας για το Forbidden, οι Μπλακ Σάμπαθ παραμένουν ανενεργοί μέχρι το Μάϊο του 1997. Τότε επιστρέφουν στο συγκρότημα ο Όζι Όσμπορν και ο Γκίζερ Μπάτλερ και με τον Μάικ Μπορντέν στα τύμπανα και τον αιώνιο κιθαρίστα του συγκροτήματος, Τόνι Ιόμι, σχηματίζουν τη νέα σύνθεση των Μπλακ Σάμπαθ. Στις 11 Νοεμβρίου επανήλθε στο συγκρότημα και ο ντράμερ Μπιλ Βαρντ στη θέση του Μπορντέν και στις 4 και 5 Δεκεμβρίου του 1997 έδωσαν τις πρώτες τους συναυλίες μαζί, μετά από δεκαπέντε χρόνια, στο Μπέρμιγχαμ NEC, στη γενέτειρα του συγκροτήματος. Στις 20 Οκτωβρίου του 1998, οι δύο αυτές συναυλίες θα κυκλοφορήσουν στο διπλό ζωντανό άλμπουμ Reunion (#41 στη Βρετανία, #11 στις Η.Π.Α.). Στις 21 Μαίου του 1998, ο Μπιλ Βαρντ έπαθε καρδιακή προσβολή και αντικαταστάθηκε ως το τέλος της χρονιάς από τον Βίνι Άπις. Τον Αύγουστο του 2002 κυκλοφορεί το διπλό live Past Lives (#114 στις Η.Π.Α.) με ζωντανές ηχογραφήσεις από τη δεκαετία του '70, ενώ περιελάμβανε και το ανεπίσημο ζωντανό άλμπουμ Live at Last, που είχε εκδοθεί το 1980 (#5 στη Βρετανία).

Τον Ιούνιο του 2004, το πέμπτο μέλος του συγκροτήματος, Γιοφ Νίκολς (πλήκτρα) αντικαθίσταται από τον Άνταμ Βάκεμαν. Στις 25 Ιουνίου του 2005, οι Μπλακ Σάμπαθ εμφανίζονται για δεύτερη φορά στην Ελλάδα, στο Ροκ γουέιβ Φέστιβαλ μπροστά σε 30.000 οπαδούς τους. Στις 13 Μαρτίου του 2006, οι Μπλακ Σάμπαθ θα γίνουν και επισήμως, μέλος του Rock 'n' Roll Hall of Fame και την αμέσως επομένη κυκλοφορεί η συλλογή Greatest Hits 1970-1978 (#96 στις Η.Π.Α.).

Τον Μάρτιο του 2006, ο Ρόνι Τζέιμς Ντίο θα επιστρέψει στο συγκρότημα, (παρόλο που η επίσημη σύνθεση του θεωρούνται ακόμη οι Όζι/Ιόμι/Μπάτλερ/Βαρντ) για ένα νέο πρότζεκτ με τίτλο Heaven and Hell. Το 2007 η εταιρεία τους θα κυκλοφορήσει τη συλλογή The Dio Years (#54 στις Η.Π.Α.) και η νεοσύστατη μπάντα θα περιοδεύσει με τον Vinny Appice για άλλη μια φορά, στα τύμπανα. Το 2009, κυκλοφόρησε το νέο άλμπουμ των Heaven and Hellμε τίτλο The Devil You Know (#21 στη Βρετανία, #8 στις Η.Π.Α.). Ο Τόνι Ιόμι δήλωσε "ότι και να κάνουμε είναι στην ουσία Μπλακ Σάμπαθ, είτε έχει την ονομασία Μπλακ Σάμπαθ είτε Heaven and Hell. Πάντως επισήμως, Μπλακ Σάμπαθ θεωρείται η κλασική σύνθεση του συγκροτήματος.

Ημερομηνία	Άλμπουμ	Εταιρεία	Θέσεις στα chart	Απονομές
1970	Black Sabbath	Warner Bros. Records	#8 Ηνωμένο Βασίλειο #23 ΗΠΑ	πλατινένιο άλμπουμ στις ΗΠΑ
1971 (ΗΠΑ) 1970 (Ηνωμένο Βασίλειο)	Paranoid	Warner Bros. Records	#1 Ηνωμένο Βασίλειο #12 ΗΠΑ	4 φορές πλατινένιο άλμπουμ στις ΗΠΑ
1971	Master of Reality	Warner Bros. Records	#5 Ηνωμένο Βασίλειο #8 ΗΠΑ	2 φορές πλατινένιο άλμπουμ στις ΗΠΑ
1972	Black Sabbath, Vol. 4	Warner Bros. Records	#8 Ηνωμένο Βασίλειο #13 ΗΠΑ	πλατινένιο άλμπουμ στις ΗΠΑ
1974 (ΗΠΑ) 1973 (Ηνωμένο Βασίλειο)	Sabbath Bloody Sabbath	Warner Bros. Records	#4 Ηνωμένο Βασίλειο #11 ΗΠΑ	πλατινένιο άλμπουμ στις ΗΠΑ, ασημένιο άλμπουμ στο Ηνωμένο Βασίλειο
1975	Sabotage	Warner Bros. Records	#7 Ηνωμένο Βασίλειο #28 ΗΠΑ	χρυσό άλμπουμ στις ΗΠΑ, ασημένιο άλμπουμ στο Ηνωμένο Βασίλειο
1976	Technical Ecstasy	Warner Bros. Records	#13 Ηνωμένο Βασίλειο #51 ΗΠΑ	χρυσό άλμπουμ στις ΗΠΑ
1978	Never Say Die!	Warner Bros. Records	#12 Ηνωμένο Βασίλειο #69 ΗΠΑ	χρυσό άλμπουμ στις ΗΠΑ
1980	Heaven and Hell	Warner Bros. Records	#9 Ηνωμένο Βασίλειο #28 ΗΠΑ	πλατινένιο άλμπουμ στις ΗΠΑ, χρυσό άλμπουμ στο Ηνωμένο Βασίλειο
1981	Mob Rules	Warner Bros. Records	#12 Ηνωμένο Βασίλειο #29 ΗΠΑ	χρυσό άλμπουμ στις ΗΠΑ, ασημένιο άλμπουμ στο Ηνωμένο Βασίλειο
1983	Born Again	Warner Bros. Records	#4 Ηνωμένο Βασίλειο #39 ΗΠΑ	χρυσό άλμπουμ στις ΗΠΑ
1986	Seventh Star	Warner Bros. Records	#27 Ηνωμένο Βασίλειο #78 ΗΠΑ	/
1987	The Eternal Idol	Warner Bros. Records	#66 Ηνωμένο Βασίλειο #168 ΗΠΑ	/
1989	Headless Cross	I.R.S.	#31 Ηνωμένο Βασίλειο #115 ΗΠΑ
1990	TYR	I.R.S.	#24 Ηνωμένο Βασίλειο	/
1992	Dehumanizer	Warner Bros. Records	#28 Ηνωμένο Βασίλειο #44 ΗΠΑ
1994	Cross Purposes	I.R.S.	#41 Ηνωμένο Βασίλειο #122 ΗΠΑ	/
1995	Forbidden	EMI	#71 Ηνωμένο Βασίλειο	/